μάχιμα γραφικά για το διαδίκτυο και τους δρόμους

Η πράσινη ανάπτυξη αφού εξάντλησε τις δυνατότητες της τώρα περνάει σε νέα φάση. Στη φάση Fast Truck. Σε αυτή, όταν μία επένδυση δεν δεν πληρoί τους περιβαλλοντικούς όρους, τότε δεν αλλάζεις την επένδυση αλλά τους όρους. Ήταν πια φανερό, ότι η δυσκαμψία των νόμων και τις κρατικής γραφειοκρατίας φρέναραν όλες τις μεγάλες επενδύσεις, έχοντας καθηλώσει τη χώρα μας στο ξεπερασμένο επίπεδο του περιβαλλοντικού παράδεισου και είχαν καταντήσει την Αθήνα να είναι η πιο όμορφη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Όπως πολύ σωστά έλεγε ο πρωθυπουργός μας, όπως προφανώς του είπε και κάποιος Κινέζος επενδυτής, στα κινέζικα το ιδεόγραμμα για την κρίση και την ευκαιρία είναι το ίδιο. Άρα ποια πιο λαμπρή ευκαιρία από την κρίση για να τελειώνουμε με τα δέντρα και τους ελεύθερους χώρους που δεν συμβάλουν στο ΑΕΠ και το μόνο που κάνουν είναι να πίνουν το νερό μας και να πιάνουν θέσεις πάρκινγκ. Fast Truck λοιπόν. Live fast die young.

Αν είναι δυνατόν! Ο επικεφαλής των επιτηρητών του ΔΝΤ -σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας– τώρα λέει ότι έδωσαν λάθος συνταγή για την Ελλάδα. Αυτό κι αν είναι καταστροφή.

Τόσα κυβερνητικά στελέχη έχουν επιχειρηματολογήσει υπέρ της συνταγής. Τόσοι βουλευτές έχουν ξευτελιστεί ψηφίζωντας την. Τόσοι υποψήφιοι για τις εκλογές έχουν δηλώσει ότι δεν θέτουν θέμα μνημονίου. Τόσοι τηλε-δημοσιογράφοι και μη έχουν κάνει αναλύσεις επί αναλύσεων υπέρ του μνημονίου. Τόσους τόνους μελάνι έχουν χύσει για τις θυσίες υπέρ πατρίδος και πίστεως. Τόσα κατηγορώ σε όσους έλεγαν ότι η θεραπεία είναι χειρότερη από την ασθένεια. Τόση ειρωνεία σε όσους έλεγαν ότι υπάρχει άλλος δρόμος.

Και τώρα; Θα κάνουν undo; E όχι βέβαια… Ο Γιώργος θα συνεχίσει στο δρόμο που άνοιξε για τον οποίο στην πραγματικότητα κάνεις δεν τον υποχρέωσε, όσο και αν τον βολεύει να το λέει. Έκανε τις επιλογές του και τώρα θα επιμείνει έστω και αν μείνει ο τελευταίος των Τροϊκανών.

Κάποτε ξεχνιόσουν με ένα Άρλεκιν. Σήμερα αρκεί ένα δελτίο ειδήσεων για να σε ταξιδέψει σε μια άλλη χώρα. Εκεί όπου η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί για το καλό του λαού, αλλά αντιδρούν οι συντεχνίες. Τελικά, καλά λέει ο λαός, ότι η φτώχεια θέλει τηλεόραση.

Δεν χρειάζεται να έχει και πολύ καλή μνήμη για να θυμηθείς ότι τουλάχιστον εδώ και 15 χρόνια μας κυβερνάνε συνεχώς μεταρρυθμιστές. Συνεχώς εμφανίζονται διάφοροι υπερήρωες, που χωρίς να λογαριάζουν το πολιτικό κόστος πέφτουν με τα μούτρα στη δουλεία για να μας μεταρρυθμίσουν τον αδόξαστο. Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι όλοι τους είναι το μαλακό κι ευγενικό πρόσωπο της πολιτικής. Ο σεμνός καθηγητής, ο άφθαρτος και δυναμικός, ο πολιτισμένος και μοντέρνος. Μόνο έτσι μπορεί να τσιμπήσει ο κόσμος που ακόμα πιστεύει στα πρόσωπα και ξεχνά ότι αυτά συνήθως είναι το καμουφλάζ. Όπως και να έχει εδώ και 15 χρόνια, όλοι αυτοί μας εκσυγχρονίσανε, μας επανιδρύσανε, και θα μας νοικοκυρεύανε κιόλας τώρα, αν όλη αυτή η μεταρρύθμιση, οι ολυμπιάδες και οι ισχυρές Ελλάδες δεν μας είχαν οδηγήσει στο χάος.

Πως έγινε αυτό; Είναι δυνατόν να έκανε τόσο μεγάλο λάθος ο Καθηγητής; Είναι δυνατόν τόσοι πατριώτες μαζεμένοι στην ΝΔ να μην πήραν χαμπάρι τι κάνανε; Είναι δυνατόν ο νοικοκύρης Γιωργάκης να μην βλέπει ότι η κοινωνική του βαρβαρότητα δεν θα μας βγάλει καν από την κατάρρευση; Πολύ απλά όλοι τους ξέρανε πολύ καλά τι κάνανε και κάνουνε. Ακολουθούσαν την πολιτική που θέλανε οι αγορές, οι οποίες δεν έχουν κανέναν λόγο να ενδιαφέρονται για τα δημοσιονομικά προβλήματα μιας χώρας. Αντιθέτως τα δημιουργούν γιατί κι αυτά είναι μια ευκαιρία για κέρδη όπως ακριβώς γίνεται τώρα. Συνειδητά και για να αυξήσουν τα κέρδη τους οι επιχειρήσεις και οι αεριτζήδες του χρηματιστηρίου μείωσαν το εργατικό κόστος και την φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων και το αντιστάθμισαν με τον οικιακό και κρατικό δανεισμό. Έτσι και λίγα λεφτά παίρνεις και πολλά ξοδεύεις για να μπορούν κάποιοι να συνεχίζουν και να κερδίζουν αλλά και να τους τα χρωστάς κι από πάνω! Τώρα η φούσκα έσκασε ή την σκάσανε για να κερδίσουν κι απ’ τον αέρα της.

Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της Ελλάδας αυξήθηκε κατά 60%, κι όμως είμαστε μπροστά στην πτώχευση. Προφανές συμπέρασμα, ότι η ανάπτυξη, η επιχειρηματικότητα, οι επενδύσεις, τα κέρδη δεν έχουν αναγκαστικά σχέση με την ευημερία των εργαζομένων. Αντιθέτως. Η συρίκνωση των μισθών και του κράτους δημιουργούν ένα Ελντοράντο ευκαιριών για τους πλούσιους και μια κόλαση πτώχευσης και ανεργίας για τους πολλούς. Εδώ βρισκόμαστε. Πτωχεύουν τους φτωχούς και ό,τι από το κράτος τους στήριζε για να πλουτίσουν οι πλούσιοι. Αυτό έκαναν και κάνουν και οι τρεις «υπερήρωες».  Κάνουν την δουλεία τους και θα φύγουν για να έρθει ο επόμενος «σωτήρας». Το «καλό του λαού» και «η σωτηρία της πατρίδος» είναι για τους αφελείς ή εθελοντές αφελείς που δεν αντιλαμβάνονται ότι βλέπουν ξανά και ξανά το ίδιο έργο, με το ίδιο σενάριο, τα ίδια πρόσωπα και το ίδιο τέλος που πάντα προετοιμάζει την επόμενη επιστροφή του επόμενου Superman.