Ατομικές συμβάσεις και ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα…
Στην αρχή μας σερβίρισαν ζεστό πιάτο τους δημόσιους υπαλλήλους. Είναι τεμπέληδες, άχρηστοι, ακριβοπληρωμένοι, περισσεύουν, διορίζονταν με ρουσφέτια -άγνωστο από ποιους- κλπ… Τους φάγαμε λοιπόν και συνεχίζουμε να τους τρώμε αφού είναι φανερό ότι για την κρίση στην Ελλάδα και πιθανά στην Ιρλανδία, την Πορτογαλία, την Ισπανία και παντού αλλού φταίνε οι δικοί μας δημόσιοι υπάλληλοι…
Στη συνέχεια είχαμε τις εκλογές στις οποίες πολύ όμορφα και ωραία ο περισσότερος κόσμος που ψήφιζε τα δύο κόμματα εξουσίας, αποφάσισε να πει ένα «όλοι ίδιοι είναι» -μαζί και τα άλλα κόμματα δηλαδή και να κάνει αποχή, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να έχει μεν απώλειες αλλά να γλυτώσει την κατάρρευση και έτσι να θεωρεί ότι πήρε εντολή για συνέχεια. Αφού λοιπόν εμείς τους είπαμε ότι όλοι είναι ίδιοι, αυτοί το πήραν το μύνημα και μας απαντάνε ότι γι’ αυτούς είμαστε όλοι μοναδικοί. Πάμε λοιπόν στις ατομικές-επιχειρησιακές συμβάσεις. Εκεί που ο εργαζόμενος έχει να διαλέξει ανάμεσα στην ανεργία και τις οποιεσδήποτε ορέξεις του αφεντικού του. Άλλωστε όπως θα πει και το ΛΑΟΣ εμείς οι Έλληνες ανακαλύψαμε τις ατομικές συμβάσεις, τις οποίες εφάρμοσε πρώτος ο Προκρούστης. Ότι περίσσευε το έκοβε…
Ετοιμαστείτε λοιπόν για τα καλύτερα. Την εξομοίωση της ποιότητας ζωής ανάμεσα στον άνεργο και τον εργαζόμενο. Πάνω κάτω στην ίδια κατάσταση θα είμαστε. Μεταξύ του πολύ και του εντελώς φτωχού. Και αν πεινάσεις εναλλακτικό πιάτο είναι οι μετανάστες που επίσης φταίνε για όλα. Ας διαλέξουμε λοιπόν ανάμεσα στον αγώνα και την κοινωνική αλληλεγγύη από τη μία ή τον κανιβαλισμό από την άλλη. Και έχει να φάμε μέχρι να έρθει η σειρά μας να φαγωθούμε.
O Antista/Chef προτείνει... 